Miejska Biblioteka Publiczna

W ostatnich miesiącach poprzedzających wojnę, świat Ady Nirskiej, gwiazdy warszawskich rewii, wciąż wygląda tak, jakby nie nadciągała burza. Panuje beztroska, snują się barwne intrygi, trwa zabawa do utraty tchu. Kiedy jednak ten świat zapłonie, przyjdzie czas na konfrontację ze strachem i sprawdzenie samej siebie. Na odwagę, która może zaskoczyć. Wojna obróci dawne życie w popiół, ale jednocześnie da Adzie okazję do wyrównania rachunków z dawnymi wrogami. To będzie szansa, od której może zależeć wszystko.Czy Róży Jabłonowskiej uda się wreszcie rozwikłać tajemnicę swej krewnej? Dowiedzieć się, jak potoczyły się losy Nirskiej podczas wojny i co właściwie wydarzyło się w jej życiu? Róża przekona się jednocześnie, że pewne sekrety są tak straszne, że może lepiej ich nie wyciągać na światło dzienne. Niesamowita, pełna napięcia i dramatyzmu opowieść o tym, że nawet pośród zawieruchy można znaleźć nadzieję i wierzyć w ocalenie. Także o sile uczucia, które potrafi pokonać wszelkie przeciwności, żeby wskazać właściwą drogę.

To zwykła książka. O życiu, zagubieniu, karierze - choć tę karierę powinienem chyba wziąć w cudzysłów. A także o wszystkim, co małemu, a potem dorosłemu człowiekowi może się (choć nie powinno) przydarzyć w życiu. Pisana jest zwykłym językiem. Nie cyzeluję w niej zdań, nie poleruję słów. W życiu też niczego się nie da za bardzo wypolerować. Ono biegnie swoim torem, ignorując szlifierza. Czasem można coś poprawić, skierować na inne tory, ale główne punkty tego "balu", na który nas zaproszono, pozostają niezmienne: narodziny, dzieciństwo, dojrzałość, starość i śmierć. To, co w środku, pomiędzy, jest w naszych rękach. Ale tylko do pewnego stopnia. Kim jesteśmy? Po co stwarzamy wokół siebie mit wielkości, będąc tylko pyłkiem, który na krótko uniósł się w górę, by po chwili odfrunąć w nicość? Banalne pytania, kiczowate marudzenie starzejącego się faceta, który mimo że już żyje tyle lat, nie znalazł na nic odpowiedzi.
[Tadeusz Ross]

Domator. Gdyby mógł, nie ruszałby się z domu. Boi się odludzia, wysokości, latania samolotem i jeżdżenia windą. Boi się tłumów i hałasu. Jak taki ktoś mógł zostać aktorem, artystą estradowym, kabaretowym, występującym przed tysiącami ludzi? To proste - od ludzi oddziela go scena.
Artysta, ale nie celebryta. Nie chodzi na imprezy, przyjęcia, stroni od wielkich fet, jubileuszy, gali. Nieprzyzwoicie skromny, marzyciel, introwertyk z kompleksami. Zawsze zakochany i spragniony miłości. Dzieci go wzruszają, kobiety rozczulają. Gdyby to zależało od niego, ze świata zniknęłyby agresja, oszustwo i chamstwo. Kocha muzykę. Lubi śpiewać. Wciąż pełen pomysłów i niespożytej energii. Żyje, pracuje, tworzy. Wierzy, że sens życia tkwi w niesieniu pomocy innym. Jego dzieci twierdzą, że tata jest wieczny. A skoro tak mówią, to trzeba im wierzyć.